چند تشکل کارگری ایران در آستانه یکم ماه مه، روز جهانی کارگر، به تداوم فشارهای امنیتی بر نهادها و فعالان کارگری مستقل اعتراض کردند.
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه با انتشار بیانیه‌ای، ضمن اعتراض به تداوم سرکوب، بازداشت و فشار بر فعالان کارگری، نوشت: «سرکوب تشکل‌های مستقل و انکار ابتدایی‌ترین مطالبات طبقۀ کارگر، همواره بخشی جدایی‌ناپذیر از سیاست‌های حاکمیت بوده است.»
این تشکل کارگری تأکید کرده است که در سال جاری نیز دو عضو پیشین هیئت‌مدیره، ابراهیم مددی و داوود رضوی، همچنان در زندان به‌سر می‌برند و دیگر اعضای فعال این نهاد کارگری نیز زیر فشار امنیتی قرار دارند.
در بیانیه همچنین به وضعیت رضا شهابی، حسن سعیدی، ناصر محرم‌زاده و حسین کریمی سبزوار اشاره شده که به‌گفتۀ این تشکل، در مسیر پیگیری حقوق صنفی متحمل اخراج، زندان و آسیب‌های خانوادگی شده‌اند.
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران همچنین با انتقاد از ممنوعیت برگزاری مراسم‌های آزاد روز کارگر در ایران، اعلام کرد که نمایندگی کارگران ایران در سازمان بین‌المللی کار باید در اختیار نمایندگان واقعی و مستقل باشد، نه تشکل‌های وابسته به دولت.
این بیانیه در شرایطی صادر شده که جمهوری اسلامی سال‌ها است با برگزاری هرگونه تجمع مستقل صنفی مخالفت می‌کند و تنها اجازۀ گردهمایی گروه‌های وابسته به حکومت را می‌دهد و یا دیدارهای گزینش‌شده با مقام‌های رسمی حکومتی برگزار می‌کند.
در بخش دیگری از این بیانیه، بر مطالباتی فراتر از حوزۀ صنفی تأکید شده و این تشکل کارگری خواستار برابری حقوقی و اجتماعی زنان، لغو حجاب اجباری، آموزش رایگان برای همگان، لغو کار کودک، مبارزه با تبعیض‌های جنسیتی، نژادی، مذهبی و طبقاتی، و محاکمۀ مسئولان فجایعی چون حادثۀ بندر رجایی شده است.
این سندیکا همچنین سیاست‌های ضدمهاجری و فضای افغان‌ستیزی را محکوم کرده و آن را به زیان کل طبقه‌ی کارگر دانسته است.
همزمان، اتحادیۀ آزاد کارگران ایران هم در بیانیه‌ای نوشت امسال روز جهانی کارگر در شرایطی فرا می‌رسد که «شیرازه‌های اقتصادی کشور، به‌دلیل حاکمیت جمهوری اسلامی و کشمکش‌های منطقه‌ای، در مسیر فروپاشی قرار دارد».
در پی افزایش افسارگسیختهٔ نرخ تورم در سال‌های گذشته و فاصله زیاد بین درآمد و هزینهٔ خانوار، اصناف و گروه‌های مختلف از جمله کارگران معلمان و بازنشستگان در سال‌های اخیر اعتراضات و اعتصابات گسترده‌ای را شکل داده‌اند.
این اقدامات اعتراضی در بحبوحه اعتراضات «زن زندگی آزادی» در سال ۱۴۰۱ شدت گرفت، اما با سرکوب شدید حکومت همراه شد.